Het pad naar geluk

Toen we onlangs ons huis verbouwden en de laatste dingetjes gedaan moesten worden, besloot ik via een klusdienst ‘een mannetje’ in te huren. Een paar dagen later belde Sunny aan. Sunny zag eruit als een typische klusjesman, met een witte broek (die al lang niet weer wit was), stevige schoenen en een T-shirt van zijn bedrijf aan. Zijn busje was volgestouwd met allerlei materialen, een georganiseerde chaos.

Dat Sunny er was tijdens mijn vakantie, maakte dat we regelmatig even konden kletsen. Tijdens een koffiepauze vertelde ik trots over mijn werk. Over hoe mooi het is om met kinderen te praten over waar ze heen willen, hun doelen en advies geven over hoe ze daarnaartoe zouden kunnen werken. “Is dat niet moeilijk?”, vroeg Sunny. “Ik bedoel, dan geef je een kind een vmbo-advies. Hoe leg je dan aan de ouders uit dat het goed bij het kind past, en dat vmbo géén vwo hoeft te worden?” Nadat ik kort mijn ervaringen deelde, vertelde Sunny dat hij een masteropleiding had afgerond. Door zijn ouders was hij steeds aangemoedigd om ‘hoger, verder’ te komen. Uiteindelijk besloot hij echt om niets met die opleiding te doen, maar te gaan doen waar hij gelukkig van werd: klussen. Hij heeft nu een succesvol eenmansbedrijf, verdient goed en is flexibel in zijn werkzaamheden en -tijden.

Vragen komen boven als: hoe meet je succes? En zou opleidingsniveau daarin een criterium moeten zijn? Of zit succes in gelukkig zijn?

Ik denk aan mijn kapster, Charissa, een oud-leerling van mij. Het is altijd zó leuk om bij te praten als ik in haar stoel zit. Elke keer als ik na mijn knipbeurt met perfect verzorgd haar in de auto stap, vervult mijn hart zich met trots. Ze heeft keihard gewerkt om te komen waar ze nu is. Ze begon bij een kapperszaak in de buurt, werd daarna zelfstandige binnen een gedeelde salon en heeft nu haar eigen plek, haar eigen salon. Haar zaken gaan goed, maar dat komt écht door haar eigen inspanningen. Wát een doorzetter is zij!

En dan hebben we Bryan, die nieuw is in de buurt en zijn eigen groente- en fruitzaak heeft. Als geschiedenisdocent op een middelbare school merkte hij na een aantal jaar dat hij niet meer op zijn plek zat. “Te veel moeten, te weinig ruimte voor vernieuwen.” Ook hij besloot het roer om te gooien. Zijn zaak zit hier pas een maandje of acht, maar is al een begrip geworden. Hij gaat er elke dag vol passie en enthousiasme tegenaan. Hij kent zijn klanten (hij noemt mij altijd ‘meester’) en straalt geluk uit. Zijn nieuwe droom? Een franchise opzetten.

Toch gaat het vaak niet over mensen zoals Sunny, Bryan en Charissa wanneer we het hebben over succes. Vóór de zomer deelde het AD drie ‘succesverhalen’: van Luuk, Bastiaan en Ruben. Zij hebben allemaal een vwo-diploma gehaald, nadat ze op het vmbo waren begonnen. Hoewel ik hun prestaties zeker bewonder, lijkt een ‘hoge’ uitstroom opvallend vaak als ‘succes’ te worden gezien in de media. Gelukkig geeft Ruben in het artikel al aan: “Ik denk liever niet in hoog of laag niveau. Ga je dromen achterna en kies het pad waar jouw interesses liggen.”

Ruben slaat wat mij betreft de spijker op zijn kop, en dit sluit ook aan bij discussies die mijn collega’s regelmatig voeren: ‘Waarom moet het altijd beter of hoger?’, en ‘Waarom die druk vanuit ouders?’. Hoe mooi zou het zijn als we ook vaker de succesverhalen delen van mensen die de omgekeerde route – of: de ‘gewone’ route – lopen? Laten we geluk eens wat meer in de spotlights zetten. Immers, aan succes kun je ten onder gaan, maar ik ken niemand die ooit aan zijn eigen geluk ten onder is gegaan. Zou dat niet een mooi beginpunt zijn om het denken in ‘hoog’ en ‘laag’ te veranderen? Laten we samen streven naar iets veel mooiers: succesvol worden in gelukkig zijn.